哀江南赋序
作者:刘斯川 朝代:宋代诗人
- 哀江南赋序原文:
- 树拥川原壮,花园廨宇宽。青山当户出,沧海上楼观。五管游曾遍,三湘梦已阑。讼稀尘牍少,莱舞有馀欢。
伊伯庸之末冑兮,谅皇直之屈原。云余肇祖于高阳兮,惟楚怀之婵连。原生受命于贞节兮,鸿永路有嘉名。齐名字于天地兮,并光明于列星。吸精粹而吐氛浊兮,横邪世而不取容。行叩诚而不阿兮,遂见排而逢谗。后听虚而黜实兮,不吾理而顺情。肠愤悁而含怒兮,志迁蹇而左倾。心惝慌其不我与兮,躬速速其不吾亲。辞灵修而陨志兮,吟泽畔之江滨。椒桂罗以颠覆兮,有竭信而归诚。谗夫蔼蔼而漫著兮,曷其不舒予情。始结言于庙堂兮,信中涂而叛之。怀兰蕙与衡芷兮,行中壄而散之。声哀哀而怀高丘兮,心愁愁而思旧邦。愿承閒而自恃兮,径淫曀而道
晨鸡四鸣号,天地犹未白。仰见众星低,历历如可摘。揣来浩无端,数往已为迹。言念乘轺始,徂岁三代易。谬以理解资,而当髋髀役。何悟茧丝辰,膺此保障责。桑计非所工,商刑焉能择。稍清萑苻泽,未愧莱芜室。蒿目中竟乖,蓬心逝安息。次且类羝藩,犹豫托鸡肋。畴当邻畏途,为我一察识。
水有支流树有孙,重重门巷挂朱轩。三君雅望标人杰,千里澄波隔世喧。西对户庭徐孺宅,北传钟梵给孤园。欲知嗣续无穷胜,两两荣归汉使轓。
当然。
情怀甘澹泊,书史自逍遥。夜读妨邻睡,晨眠误客招。燕归帘半卷,鸟散竹还摇。雨足轩东圃,缘溪认药苗。¤
- 哀江南赋序拼音解读:
- shù yōng chuān yuán zhuàng ,huā yuán xiè yǔ kuān 。qīng shān dāng hù chū ,cāng hǎi shàng lóu guān 。wǔ guǎn yóu céng biàn ,sān xiāng mèng yǐ lán 。sòng xī chén dú shǎo ,lái wǔ yǒu yú huān 。
yī bó yōng zhī mò zhòu xī ,liàng huáng zhí zhī qū yuán 。yún yú zhào zǔ yú gāo yáng xī ,wéi chǔ huái zhī chán lián 。yuán shēng shòu mìng yú zhēn jiē xī ,hóng yǒng lù yǒu jiā míng 。qí míng zì yú tiān dì xī ,bìng guāng míng yú liè xīng 。xī jīng cuì ér tǔ fēn zhuó xī ,héng xié shì ér bú qǔ róng 。háng kòu chéng ér bú ā xī ,suí jiàn pái ér féng chán 。hòu tīng xū ér chù shí xī ,bú wú lǐ ér shùn qíng 。cháng fèn yuān ér hán nù xī ,zhì qiān jiǎn ér zuǒ qīng 。xīn chǎng huāng qí bú wǒ yǔ xī ,gōng sù sù qí bú wú qīn 。cí líng xiū ér yǔn zhì xī ,yín zé pàn zhī jiāng bīn 。jiāo guì luó yǐ diān fù xī ,yǒu jié xìn ér guī chéng 。chán fū ǎi ǎi ér màn zhe xī ,hé qí bú shū yǔ qíng 。shǐ jié yán yú miào táng xī ,xìn zhōng tú ér pàn zhī 。huái lán huì yǔ héng zhǐ xī ,háng zhōng yě ér sàn zhī 。shēng āi āi ér huái gāo qiū xī ,xīn chóu chóu ér sī jiù bāng 。yuàn chéng jiān ér zì shì xī ,jìng yín yì ér dào
chén jī sì míng hào ,tiān dì yóu wèi bái 。yǎng jiàn zhòng xīng dī ,lì lì rú kě zhāi 。chuāi lái hào wú duān ,shù wǎng yǐ wéi jì 。yán niàn chéng yáo shǐ ,cú suì sān dài yì 。miù yǐ lǐ jiě zī ,ér dāng kuān bì yì 。hé wù jiǎn sī chén ,yīng cǐ bǎo zhàng zé 。sāng jì fēi suǒ gōng ,shāng xíng yān néng zé 。shāo qīng huán fú zé ,wèi kuì lái wú shì 。hāo mù zhōng jìng guāi ,péng xīn shì ān xī 。cì qiě lèi dī fān ,yóu yù tuō jī lèi 。chóu dāng lín wèi tú ,wéi wǒ yī chá shí 。
shuǐ yǒu zhī liú shù yǒu sūn ,zhòng zhòng mén xiàng guà zhū xuān 。sān jun1 yǎ wàng biāo rén jié ,qiān lǐ chéng bō gé shì xuān 。xī duì hù tíng xú rú zhái ,běi chuán zhōng fàn gěi gū yuán 。yù zhī sì xù wú qióng shèng ,liǎng liǎng róng guī hàn shǐ fān 。
dāng rán 。
qíng huái gān dàn bó ,shū shǐ zì xiāo yáo 。yè dú fáng lín shuì ,chén mián wù kè zhāo 。yàn guī lián bàn juàn ,niǎo sàn zhú hái yáo 。yǔ zú xuān dōng pǔ ,yuán xī rèn yào miáo 。¤
※提示:拼音为程序生成,因此多音字的拼音可能不准确。
相关翻译
- ②吴歌楚舞:吴楚两国的歌舞。“青山欲衔半边日”,写太阳将落山时的景象。
①幽篁:幽深的竹林。啸:嘬口发出长而清脆的声音,类似于打口哨。
相关赏析
前八句为第一层,以咏物为主,描写劲草的自然形貌和风吹不倒的姿态,从草之茂盛写到草的气节,草生长蔓延的处所似乎出自草的有意选择,与王孙公子无缘,也绝对不长在谗佞的坟上;但是草根直下土中百尺,与忠臣之魂相拥相抱。表达了诗人对劲草的喜爱和钦佩,为下文抒情做了铺垫。第八句承上启下,由忠臣之魂写及忠臣的死因,过渡到咏人。
作者介绍
-
刘斯川
刘斯(《紫微诗话》误作师)川,东光(今属河北)人。挚子。挚次子名蹈,与兄跂同举神宗元丰二年(一○七九)进士(《宋元学案》卷二),官奉议郎,以文学知名,先于挚而卒。疑刘斯川即为刘蹈。事见《学易集》卷二《与诸人步郊外作寄舍弟斯川》、《紫微诗话》及《忠肃集》卷一四《祭蹈文》。